تصاویر بازیگران ماه سینمای ایران

آزاده صمدی در سیزده
دختری است خلافکار که سر راه یک نوجوان (بمانی) قرار می گیرد.

کاملا از وسط یک فیلم فرنگی پرت شده به فیلم سیزده؛ مشکل اصلی اش تداعی کردن زنان ولگرد فیلم های اروپایی و آمریکایی است. شخصیتی با گریم و لباس خاص که باورپذیری را کاهش می دهد. لحن حرف زدن، میمیک و البته نگاه ها هم کمک می کند به ساخت شخصیتی غیرقابل باور. غیرقابل باور را البته در ظرف فیلم بررسی می کنیم؛ این که فیلمی با فضای عجیب، شخصیت های غریب داشته باشد حیرت انگیز نیست، مسئله این است که ما «وجود» شخصیت را بپذیریم و فکر نکنیم این موجود، غریبه است.

ریما رامین فر در سیزده
مادر بمانی است؛ عصبی و گریان!

یک تیپ دیگر که البته به خوبی تیپ پدر اجرا نشده. مشکل اینجاست که برخلاف رویه ی امیر جعفری، خشونت و عصبیت در پس نگاه و سکوت مخفی نشده. تیپ مادر، بدون هیچ نوآوری برای نمایش عصبیت، همراه شده با فریاد و داد و بیداد، بدون ذره ای حس و در حالت غم و نگرانی، بدل شده به گریه و آه و فریاد.

نگار جواهریان در ملبورن
زنی است که قرار است همراه شوهرش به استرالیا برود.

چهره ی جواهریان از همان لحظه ی اول نوعی دلهره و ترس را دارد. یک جور پیش آگاهی نسبت به وقایع. درست است که می خندد، اما حس می کنیم که نگران است. چرا؟ آیا این آگاهی به درد فیلم می خورد؟ راستش نه. ملبورن از آن فیلم هایی است که باید لایه لایه پوسته ی آدم را کنار بزند و نزدیک شود به درون شخصیت ها. باید کم کم ذات آدم ها را نشان بدهد. بنابراین مثل یک بازی معمایی باید مدام شخصیت هایش تغییر کنند. اما پیش آگاهی جواهریان این بازی را به هم می زند. بعد از وقوع اتفاق هولناک هم، انگار خیالش راحت می شود و جوری عمل می کند گویی خودش نقشی در ماجرا نداشته. اما بازی تازه اش، اصلا تازه و نو نیست.

خودآگاهی نیمه ی اول در اینجا هم به چشم می خورد، پس بیش از حد کنترل شده است و کاملا تکنیکی. همین تماشاگر را قانع می کند که با یک طراحی دقیق رو به رو است.

امیر جدیدی در سیزده
جوان ولگرد و خلافکاری است که از پسر نوجوان فیلم خوشش نمی آید.

نقش نامتعارفی است، اما امیر  جدیدی در اجرایش اغراق نکرده، آن را تبدیل نکرده به یک عنصر نمایشی صرف، به یک غریبه ی ناآشنا، امیر جدیدی به او حسن داده و خون در آن جاری کرده. چطور؟ آن حس عاشقانه و حسادت را پشت چهره ی عصبی و نگاهش مخفی کرده. یک جور ناآرامی در او هست، یک جور تحرک در عین ایستایی، انگار جلوی انرژی او را گرفته اند.

جدیدی دیالوگ ها را راحت ادا می کند، اما معلوم است که حسش غالب است بر این راحتی و او را آرام نمی گذارد. و مهم تر از آن، تلاش برای وارد کردن نقش نامتعارف به دنیای واقعی فیلم است. او کاریکاتور نیست، عکس برجسته هم نیست؛ یک آدم نامتعارف است در فیلم، یک آدم باورپذیر.

مانی حقیقی در ملبورن
پدر بچه ای است که فاجعه ی هولناک فیلم را رقم می زند.

حضورش در فیلم قانع کننده است، به خصوص که او را کم می بینیم و صدایش را هم کم می شنویم. اما در همین مدت کوتاه، سعی می کند عملش را معقول جلوه دهد، سعی می کند تماشاگر را درگیر کند و به او بباوراند که عملش ایرادی ندارد. این ویژگی صدای اوست که زیر و بم کردن و هیجان دادنش تماشاگر را تحت تاثیر قرار می دهد و بیشتر از آن، قرار گرفتن به شکل طبیعی در جای شخصیت است. بازی او زیاد و کم ندارد، به اندازه اوست و در حد فیلم. یعنی آورده اندازه ی داده است و خب، همین خیلی خوب است!

امیر جعفری در سیزده
پدرعصبی و گرفتاری است که وقت رسیدگی به پسر سیزده ساله اش را ندارد.

نقش پیچیده ای نیست، از این بابت که حضور تیپیکال برای این فیلم کافی است و قرار نیست تمرکزی روی آن باشد. جعفری دافعه ای را که این نقش لازم دارد تمام و کمال نشان می دهد. مرد خسته ی کسل و عصبی که گرفتاری های متعدد دارد و نمی تواند با پسرش ارتباط برقرار کند. نقشی که بیش از هرچیز باید مخاطب را قانع کند که پسر در آستانه ی بلوغ قادر نیست با چنین موجود سرسخت و کم انعطافی ارتباط برقرار کند. از این جهت امیر جعفری خوب از پس نقش برآمده، چون هیچ نوع حس خوشایندی برای مخاطب ایجاد نمی کند. اما حضورش در ذهن می ماند و این، اصلا کم نیست.

اخبار فرهنگی – مجله همشهری سینما

 گرد آوری مطالب : iranbanou.com